మొదటిభాగం.... తరువాత

మా దగ్గరి నుండి ఒక రెండు గంటల ప్రయాణం తరువాత మధ్యాహ్నం 3:30 గంటలకు ’కవగుచికొ’ చేరుకున్నాము. అక్కడి నుండి ఫుజి 5వ స్టేషన్ కి బస్సులు ఉంటాయి. ఆ రోజు చాలా వేడి గా ఉంది. అక్కడి నుండి బస్సు ప్రయాణం చాలా బాగుంది. ఒక అడవిలా ఉంది అంతా, చుట్టూ చెట్లు, మధ్యలో నుండి వెళ్ళే ఘాట్ రోడ్డు చాలా బాగుంది. బస్సు అక్కడి నుండి 2300 మీటర్ల ఎత్తులో ఉన్న 5వ స్టేషన్ కి చేరుకుంది. అక్కడ కొద్దిగా చల్లగా ఉంది.



జపాన్ లో మేము ఒక 8 మంది బ్యాచ్, ఎక్కడికి వెళ్ళినా అంతా కలిసే ఉంటాము. మాతో పాటు మా కొలీగ్ స్వాతి అనే అమ్మాయి కూడా వచ్చింది. అలా 9 మందిమి ఒక గంట ఫోటో సెషన్ అయ్యాక, కొద్దిగా ఫలహరం తిన్నాము. అక్కడి నుండి ఫుజి చిన్నగా అనిపించింది, మరి 2300 మీటర్ల ఎత్తులో ఉన్నాము కదా!. క్రింద కనపడుతున్న మేఘాలను చూసి మేమే పైన వున్నాం అంటూ వెక్కిరిస్తుంటే, ఇంకా పైన ఉన్న మేఘాలు ’మీకంత సీన్ లేదమ్మా’ అన్నాయి, వాటి సంగతి కూడా చెబుతామని పర్వతారోహణం మొదలు పెట్టాము. అలా సాయంత్రం 6 గంటలకి మా ప్రయాణం మొదలు పెట్టాము. పైకి వెళ్ళడానికి 6-8 గంటలు పడుతుంది, సూర్యోదయం ఇంకా 10 గంటలు ఉంది కాబట్టి నెమ్మదిగా ఆడుతూ పాడుతూ వెళ్ళాలని నిశ్చయించుకున్నాము.



ఇలాంటి ప్రయాణాలలో మంచి జట్టు ఉండాలి. ఈ విషయంలో నేను మాత్రం అదృష్టవంతుడిని, ఒకరికోసం ఒకరం ఆగుతూ, అక్కడక్కడా సేద తీరుతూ, కబుర్లు చెప్పుకుంటూ చాలా సరదాగా ఎక్కాము. మొదట్లో కొద్దిగా వాలుగా ఉండి మామూలు మట్టి ఉంది, ఎక్కడం కొద్దిగా సుళువుగా అనిపించింది. సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగాలు అయ్యేసరికి మెదడుకి తప్ప శరీరానికి పెద్దగా పనిలేకుండా పోయింది, కొద్దిసేపటికే అలుపు వచ్చేసింది :( ( కొద్ది రోజుల ముందే క్రికెట్, ఈత మొదలు పెట్టామనుకోండి అది వేరే విషయం, లేకపోతే ఒక్కసారే మహాపర్వతం ఎక్కడం కష్టం అని). కొద్ది దూరం వరకు మెట్లు ఉండి ప్రక్కన చిన్న గోడలాగా ఆధారం ఉంది. చందమామ కూడా మాతోపాటే ఉన్నాడు మమ్మల్ని గమనిస్తూ !! ( ఆ రోజు వ్యాసపూర్ణిమ తరువాతి రోజు ).



మధ్య మధ్య లో జపనీయులు ’గంబత్తె కుడసయి’ ( keep your chin up, do well ) అంటూ ప్రోత్సహిస్తూ ఉన్నారు, మేమూ వాళ్ళకి చెప్పామనుకోండి. నాకు జపనీయులలో చాలా నచ్చే విషయం, తెలియని వారిని కూడా ఎప్పుడూ నవ్వుతూ పలకరించడం. ఆడవాళ్ళు, ముసలి వాళ్ళు కూడా చాలా మంది వచ్చారు. భారతీయులు చాలా మంది వచ్చారు.

వీడియో గేమ్ లో లెవెల్ పెరిగినట్టుగా మాములు దారి అయిపోయి లావా గడ్డకట్టి ఉన్న ఎగుడుదిగుడు దారి వచ్చింది. అక్కడ కొద్దిగా కుస్తీ పడాల్సి వచ్చింది. చల్లదనం కూడా పెరుగుతూ వచ్చింది. గ్లోవ్స్, జర్కిన్ లు వేసుకున్నాము. అలుపు తగ్గడానికి పాటలు పాడుతూ వెళ్ళాము, జపాన్ వాళ్ళు కూడా బానే విన్నారు ( భరించారు !!! ) మా పాటలు.



అలా అలా 10.30 గంటలకి 8వ స్టేషన్ కి చేరుకున్నాము. అక్కడి నుండి శిఖరం చేరడానికి ఇంకో రెండు, మూడు గంటలు తీసుకుంటుందని చెప్పారు. అంత తొందరగా పైకి వెళితే అక్కడ చలికి తట్టుకోవడం కష్టం అని ఉన్న 8వ స్టేషన్ (హట్) దగ్గరే కొంత సేపు ఉండి వెళ్ళాలని అనుకున్నాము. అక్కడే వెన్నెల్లో, 3300 మీటర్ల ఎత్తులో, మేము తెచ్చుకున్న భోజనం తిన్నాము ( moon light dinner :) ). అదో గొప్ప అనుభవం. అక్కడ నుండి క్రిందకు చూస్తే మాత్రం చాలా భయానకంగా ఉంది. అక్కడే చాలా సేపు గడిపి (ఒక కునుకు తీసి) మళ్ళీ ఎక్కడం మొదలుపెట్టాము.

చలి తీవ్రత పెరుగుతూ వెళ్ళింది, చలితో పాటు ఉదృతంగా గాలి కూడా ఉంది. తెచ్చుకున్న ఊలు టోపి చలిని ఆపలేకపోయింది, కొద్దిగా తలనొప్పి మొదలయ్యింది. లాభం లేదని ముఖానికి కర్చీఫ్, చెవులను కప్పుతూ టవల్ కట్టుకున్నాను. చూడడానికి ఒక మిలిటెంట్ లా తయారయ్యాను. ఎక్కుతూ ఉంటే శక్తి కూడా తగ్గుతూ వచ్చింది. 3350 మీటర్ల ఎత్తు వెళ్ళిన తరువాత మా స్నేహితుడికి వాతావరణం పడలేదు, పాపం అక్కడే ఆగిపోయాడు. కొద్దిగా భాదగా అనిపించింది, కాని అంత దూరం వెళ్ళాం అని మళ్ళీ ఎక్కడం మొదలు పెట్టాము. జనాభా కూడా చాలా పెరిగిపోయింది. నెమ్మదిగా నడవాల్సి వచ్చింది. అక్కడ ఒక western ఆవిడ కనపడింది చిన్న షార్ట్, పలుచని టి-షర్ట్ వేసుకొని !!, మేము కళ్ళు తప్ప శరీరంలో అన్ని భాగాలు కప్పేసుకున్నా, మాకు చాలా చలిగా ఉంది. ఆమె మాత్రం చాలా తాపీగా నడుస్తోంది.



ఒకానొక సమయం లో గాలి ఎంత పెరిగిపోయిందంటే, ఆ గాలికి క్రింద పడిపోతామా అనిపించింది, క్రింద మట్టి కూడా జారుతోంది. ప్రక్కన చూస్తే పెద్ద లోయలా ఉంది. కొద్దిగా భయం వేసింది !!! అలా 3450 మీటర్ల ఎత్తు ఎక్కేసరికి 2.30 అయ్యింది. అంత మంది ఉన్నా మేము 8 మంది ఒకరికోసం ఒకరు ఆగుతూ దాదాపు గుంపుగానే వెళ్ళాము. 3.30 అయ్యేలోపు పైకి వెళ్ళాలని మా వాళ్లని తొందరపెట్టడం మొదలుపెట్టాను. ఒక్కచోట కూడా విశ్రాంతి తీసుకోలేదు నేను. అలా వెళ్ళడం చాలా కష్టం అయ్యింది. ఒక సమయం లో నాకు మా వాళ్ళు ఎవరూ కనపడలేదు, క్రింద ఇసుక మరీ జారుతూ ఉంది, దానికి తోడు గాలి. ఒంట్లో శక్తి లేకుండా పోయింది. ఇలా అయితే శిఖరం చేరడం కష్టం అనుకొని, ఒక ప్రక్కన కూర్చొని, బ్యాగ్ లో నుండి చాక్లెట్ తీసి, తిని, కొద్దిగా నీళ్ళు త్రాగి ఒక 10 నిమిషాలు విశ్రాంతి తీసుకున్నాను. తరువాత మళ్ళీ నడక మొదలు పెట్టాను, కొద్ది దూరంలోనే మా వాళ్ళు నా కోసం ఎదురు చూస్తూ నిలబడ్డారు. హమ్మయ్యా అనుకున్నాను. కాని మాతో వచ్చిన అమ్మాయి మాత్రం ఎంత సేపు ఎదురుచూసినా కనపడలేదు. అంతకు ముందే ’నా వల్ల కాదు, ఆగిపోతాను’ అంది, అలాగే ఆగిపోయి మా స్నేహితుడి (మధ్యలో ఆగిపోయిన స్నేహితుడు) దగ్గరికి వెళ్ళిపోయుంటుందని మేము మళ్ళీ ఎక్కడం మొదలు పెట్టాము. కాని చాలా మంది ఉండే సరికి ఒక అడుగు వేస్తే మళ్ళీ ఇంకో అడుగుకోసం రెండు నిముషాలు ఆగాల్సి వస్తూ వచ్చింది, నాకు తిరుపతిలో ఉన్నట్టుగా అనిపించింది. అలా కష్టపడి 3700 మీటర్ల ఎత్తు ఎక్కేసరికి 3.30 అయ్యింది, ఇంకో 76 మీటర్లు ఎక్కితే శిఖరం చేరుకోవచ్చు, కాని అక్కడ పరిస్థితి చూస్తే ఒక 2 గంటలు పట్టేట్టుంది. ఇలా అయితే సూర్యోదయం సరిగ్గా చూడలేము అనుకొని, అక్కడే ఒక మంచి ప్రదేశం చూసుకొని కూర్చున్నాము.

సూర్యోదయం, శిఖరం విశేషాలు వచ్చే టపాలు.....